Unë jam prej kohësh pelegrin
Udhëtar në vendin e shpresës së
thyer
Jam ndarë padashur nga karvani im
Mes shtigjeve nga vapa e shirat gërryer
kërkoj karvanin tim në rërë e
në shpat
karvanin që e ka ndërruar drejtimin me kohë
Ndaj në udhë jam krejt i humbur, jam fillikat
Me shami të grisur lidhur në kokë
Për ujë buza ime u bë zhur
Dhe sytë më shpojnë nga shterrja e
lotit
Me duhet të arrijë karvanin e tretur qëkur
Çapitur mes vapës, mes shiut e të
ftohtit
Unë jam prej kohësh pelegrin
Shtegtar i karvanit të humbur
Dhe bart në kurriz një premtim
Të dhënë në hirin e gjyshërve
të mundur.
-------------------------------------
Në gjithë rrugën krijuese prej afro
një gjysmë shekulli Agolli ka gjetur rastin
t'ia shprehë lexuesit raportet e veta me poezinë.
Ky është një dialog i gjatë dhe
i vështirë. Diku poeti ndihet keq se ka
krijuar një poezi që i ngjan natyrës
dhe nuk mund të imitohet; diku tjetër përqesh
poetët e rinj mburravecë, që mendojnë
se brezi i mëparshëm mbase u ka zënë
rrugën; diku i lutet poezisë si shenjtit
që t'i vijë e mbarë dhe e vetvetishme;
diku i bën paralajmërim të sertë
lexuesit që të mos e shkojë nëpër
mend se poeti është plakur. "Pelegrini"
është një poezi, në të cilën
Agolli, pas një stine të vështirë
kulturore, përpiqet të rikapitullojë
vlerat e artit të tij, duke ia qarë hallin
edhe rrugës së tij të jetës.
Pelegrin i kohërave, poeti përjeton një
çast të dhimbshëm. Ai e ka humbur
karvanin, nuk i ka më pranë ata që
i kishte pasur pranë si misionarë të
të njëjtit urdhër. Trauma është
e rëndë, por poeti guxon të ftojë
lexuesin të besojë tek rilindja, tek amanetet
e gjyshërve.
------------------------------------------------------
