Mbramja ashtë larg
e ti je atje mbi kodër të blerueme
ku gurzit që bashin zhurmë
i përpiu dheu.
Ti je atje me të bijën e heshtjes
e me shoqe tjera e mendon për mue.
Unë jam në detin e tingujve
e ndër gjujt e mij ndieva
peshen e tramit tue u ndalue me turr.
Mandej i lëshova vendin një të vjetri
e mes tallazit të krahve thashë:
mbramja ashtë larg e ti andej lumit.
Heshtja prek qiellin me dorë
E ti atje mbi kodër të blerueme
njeh gjurmët e diellit npër qiell.
---------------------------------------------Koment
Poezia është e ndërtuar me një
lirizëm të thellë, të fshehur
prej trajtash tregimtare. Një ëndërr
erotike mes dy njerëzve larg njëri-tietrit,
që një lumë dhe një mbrëmje
imagjinare i ndan. Janë dy botë të
ndryshme larg në hapësirë, por edhe
në kohë. Kujtimi i një krijese femërore
i sillet poetit në krye, një krijesë
pa formë a trajtë, e ngjashme me një
frymë a shpirt (që ka motër heshtjen)
e që jeton diku në gji të natyrës.
E ky për vete në një botë tjetër,
të mekanizuar, me tram (treni i metrosë).
E gjitha është një ëndërr
që i vjen poetit prej kujtimeve të vjetra
të rinisë. Ndjehet i pamundur, por edhe
i paepur deri në fund (i lëshon vendin një
më të vjetri). E vetmja gjë që
ka mbetur është heshtja krijuar prej kohës
dhe hapësirës, heshtje krijuar nga numërimi
i gjurmëve të diellit nëpër qiell.
Edhe kjo një poezi hermetike, e vështirë
për një lexim klasik, sugjeruese dhe sugjestionuese,
ku fryma e mban në këmbë si njësi
unike, e ku vargjet synojnë të jetojnë
në vete e për vete.
