"Dranja" u fillua së shkruari rreth vitit 1975
dhe mbaroi më 1979. Është vetë
fati i poetit i ngjashëm me fatin e Dranjës,
breshkës së mitizuar në madrigalet
e tij, perëndeshës së kujtimit të
dalë nga Dheu:
Po e kapi dikush si për lojë ta marrë
me vete ndër dhena tjera, aio mbaron me të
tana! Për Dranjen buzëhollë, lëpusha
e laknës së huej nuk e ka shijen e duhun
e njimsinë e avullit, i cili si me qenë
pëlhurë, i mveshet bimësisë buzë
Drinit në mëngjes. Larg këtij vendi
edhe shpirtin e jep e s'prek gja me gojë".
Breshkë, rruzull më vete "s'prek gja
me gojë" dhe "shpirtin e jep",
më vërtetësisht se në metaforë,
ashtu si njeriu dhe shpirti i tij, që kur s'ka
ç'të prekë me gojë mbahet me
ngjizje: kur kujtoi këtë jerm nuk lyp shpjegim
të një andrre, por me jepet me rrëmue
mbi sende e frymorë të mbrumë me tharmin
e gjakut tim.
"Dranja" ndonëse nuk është
në vargje si madrigali tradicional, në përmbajtje
i përket kësaj gjinie dhe si e tillë
i kundërvihet trajtave të tjera letrare,
të përdorura deri më sot në gjuhën
shqipe. Në lexim e sipër, mundësisht
të ngadalshëm, duhet patur parasysh se trajta
e jashtme, historia e një breshke dhe e rrashtës
së saj, lidhen me nënkuptime simbolike,
me fjalë të tjera me zbërthimin e përmbajtjes
së brendshme apo "teoremës". Me
rëndësi për autorin është
fjala e bukur poetike, ku bëhen përpjekje
që gjuha t'i përshtatet lakueshëm çdo
situate.
"Dranja" është një formë
e re letrare për kulturën e shkruar shqiptare.
Duke qenë thellësisht vepër simboliste,
madrigalet mund të jetojnë edhe si copa
më vete.
