Ndërsa Stela numëronte
çdo ditë që i ngelej së motrës
dhe ndiqte me shqetësim lëvizjet e saj,
Diana mendonte se nuk do të ishte keq, që
për këto dy javët që i ngelën,
të shtinte në dorë Gjonin. E vërteta
qe se kaq shumë e kishte marrë malli për
dashnor, sa i dukej se nuk kishte pasur kurrë
në jetë. Ç'humbte ajo nga kjo gjë?
Në fund të fundit, do ta shante ca e ëma,
po ta pikaste, dhe asgjë. Po asaj aq i bënte.
Gjoni s'ishte i keq, bile ishte shumë simpatik.
Dukej që edhe ai, si ajo, qe malluar për
femër. Njihej nga sytë. Këtë dritë
të çuditshme në sytë e Gjonit,
e njihte Diana mirë. Ajo e kishte parë të
digjej qindra herë, kur kthehej vonë, jashtë
shtetit, në konvikt, në sytë e burrave,
që rrinin e prisnin pranë hyrjes së
metrove, që u pëshpërisnin misteriozisht
grave dhe që pastaj prapë nguleshin si shtylla
aty-këtu, duke lëvizur kokën djathtas
e majtas, pikturë e trishtë e jetës
beqare. I shkreti djalë! Pse të mos i falte
pak gëzim? Vetëm se këto ditë,
se ç'dreq kishte që s'e ngrinte kokën
nga librat.
Diana vështronte qytetin e ngrirë pas xhamave
të dritareve të mëdha. Ca figura të
zeza lëviznin andej-këndej. Oxhaqet nxirrnin
tym të kaltër. Ajo bluante në kokë
mendime pa lidhje. Sa e çuditshme ishte bota!
Dy njerëz të huaj takojnë njëri-tjetrin,
në fillim puthen, pastaj fërkohen dhe prapë
shtrëngohen. Të mendosh, pastaj, se nga
kjo ndiejnë kënaqësi supreme këto
dy krijesa njerëzore. Po, në të vërtetë
ku është kënaqësia? O Zot, sa
gjëra abstrakte, të gjitha budallallëqe.
Hyri Stela. Dukej që kishte qarë. Sytë
e skuqur nga lotët i dukeshin edhe më të
bukur.
-Ç'ke moj motër? - e përkëdheli
Diana. Stela nuk fliste. Hodhi çantën
në një qoshe dhe zuri të zhvishej.
- Mos ke marrë gjë ndonjë dysh? Më
thuaj, kush?
-Kimia, - u përgjigj me mërzi motra.
-Ai me syze, që vjen te qiraxhiu ynë?
-Po.
-E pse s'thua? Që tani do të shkoj te Gjoni.
Të ketë turp, e ka shok.
-Jo, jo Diana.
-Do shkoj, posi, t'i them të të ngrejë
herën tjetër, të marrësh pesë.
Budallaqe, është fundi, duhet ta ndreqësh
notën.
Duke folur, Diana hodhi një triko krahëve
dhe po rregullonte flokët para pasqyrës.
Sa rast i bukur për të shkuar te qiraxhiu
simpatik. Ideale fare. Po ç'kishte kjo Stela
që nuk donte? Ah, kjo Stela që nuk merrte
vesh nga bota.
Stela me sy të hutuar, po i lutej motrës
të mos shkonte, por Diana s'ia vinte veshin.
Toni i motrës së vogël sa vinte bëhej
më i vendosur, më i egër.
-Diana, nuk dua, dëgjon? Nuk dua të shkosh.
-E unë do të shkoj, se të kam motër,
- ia preu Diana dhe u sul nga dera.
Stelës nga inati i shpërthyen lotët.
U dëgjuan takat e Dianës nëpër
shkallë. Këtë të ecur nazik e
njihte Stela mirë. Sa e rrezikshme ishte Diana.
Ajo në fillim as vetë s'e kuptoi pse iu
duk hata të vajturit e Dianës te Gjoni,
pastaj çdo gjë po i qartësohej. Mekanikisht
pa orën, sa do të vononte Diana vallë.
Një shqetësim i egër po e brente. Ah,
ky dysh i mallkuar, s'mjaftonte vetëm kjo, po,
na, dhe Diana. Ajo tani po ia tregon punën atij
dhe, me siguri, e vështron me ata sy të
paturpshëm. Ja dhe magetofoni zu të dëgjohej.
Me siguri nisën të vallëzojnë.
Ajo e vështron prapë. Kur njerëzit
flasin për gjëra serioze nuk duhet të
vështrohen ashtu, në asnjë mënyrë.
Kjo është hipokrizi, kjo duhet të jetë
e papranueshme nga shoqëria, nuk duhet jo. Megjithatë
Diana e vështronte atë në sy, ajo këtë
e dinte mirë, ja, sikur i kishte përpara.
Sa e keqe ishte Diana! Të vinte sa më parë,
ç'priste akoma, kaluan dhjetë minuta.
Ideja se shkak që Diana të shihej me Gjonin
kishte qenë vetë ajo, e nervozonte Stelën
në kulm. Ajo nuk duroi më. Kishin kaluar
njëzet minuta. Veshi pantoflat dhe ngjiti ngadalë
shkallët. Gjunjët i dridheshin, herë-herë
kërcisnin shkallët, në korridor kaloi
gjyshja, duke zvarrisur fustanin e gjatë. Stela
ndaloi para derës së Gjonit. Ajo vështroi
përreth. Sa e huaj i qe bërë kjo pjesë
e shtëpisë tani. Këtu, ato të
dyja me Dianën, kur ishin të vogla, dilnin
mëngjeseve dhe u hidhnin bukë harabelave
në ballkon. Një ditë, një çapkën
i lagjes goditi me llastik një harabel dhe ai
ra i ngordhur mbi thërrimet e bukës. Sa
kishin qarë atëherë të dy motrat.
U dukej sikur ato kishin qenë shkak për
vdekjen e zogut të vogël.
Stela i largoi kujtimet dhe vuri veshin. Muzika nuk
e linte të merrte vesh asgjë, Papritur muzika
heshti. U dëgjua kërcitja e thatë e
rrotkave të magnetofonit, fëshfëritja
e shiritit që, siç duket, u këput
dhe pastaj heshtje. Asnjë lëvizje hapash,
asnjë zë, askush s'po avitej te magnetofoni.
Stelës i rrihte zemra me tërbim, dukej sikur
dikush i pomponte ajër në gjoks dhe i krijonte
kështu një zgavër të tmerrshme,
që po e mbyste. Ajo vuri veshin tek vrima e çelësit.
Një lëvizje e lehtë, kërcitje
dërrase, pastaj një ah i zgjatur femre.
Një dorë sikur i ra me sëpatë
gjunjëve. Ajo u tërhoq ngadalë, si
hije dhe, mbasi u fut në dhomë, ia plasi
të qarit përmbys mbi krevat. E poshtra!
Sa djem kishte atje jashtë shtetit, vetëm
ky i mbeti vallë?
Pas pak erdhi Diana. Në fytyrën e saj ishin
gjurmët e të skuqurit. Sytë i shkëlqenin
nga një lodhje e lumtur.
Stela u ngrit, sytë i ndritnin të egër
dhe të bukur. Diana buzëqeshi si fajtore.
-Çdo gjë u rregullua, mos më mbaj
mëri. Pasnesër do të ngrihesh në
kimi.
-Ah, ti kurvë...
Ishte hera e parë në jetë që Stela
përdorte një fjalë të tillë.
Ajo bile kishte pasur frikë ta mendonte këtë
fjalë më përpara. Aq më tepër,
për të motrën.
