-Kanë dy ditë që rrinë
gjer natën vonë, seç kanë, zihen,
hahen, djem të rinj, - tha nëna e Stelës,
duke trazuar prushin e mangallit.
Dy motrat shikuan njëra-tjetrën pa folur.
Kur nëna doli jashtë, Diana pyeti:
-Si duket ky mësuesi i ri?
Stela uli sytë.
-Ku di unë?
-Ai është simpatik.
-Mua s'më duket dhe aq. Megjithëse Shpresa
e klasës sonë s'e heq nga goja. Si s'ka
turp edhe ajo.
-E pse të ketë turp?
-Ua, po për profesorin a mund të...
Diana qeshi me të madhe.
-Sa budallaqe bëhesh moj Stelë, eh... -
ajo psherëtiu lehtë, duke ia ngulur sytë
motrës. Sa e bukur ishte Stela! Tre vjet më
parë, kur Diana iku jashtë shtetit, e la
motrën akoma vajzë pesëmbëdhjetëvjeçare,
të hollë, sikur do thyhej. Kurse tani, duke
vështruar sytë e saj butësisht të
errët, gjinjtë e rrumbullakët, format
e belit dhe të këmbëve, qafën
e bardhë, të lëmuar, ajo thoshte me
vete: Jo s'mund të jetë engjëll Stela.
Si i mban gjunjët dhe si vështron. Këto
tre vjet ndarjeje e kishin larguar Dianën nga
e motra. Pastaj, të dyja kishin ndryshuar shumë.
Ja, edhe ajo kur u nis jashtë shtetit ishte sa
Stela, veç jo kaq e bukur, megjithatë,
simpatike, bile shumë. Ajo atëherë
ishte vajzë e paputhur, kurse Stelës i dukej
motra e mbështjellur me një vello misterioze,
me atë avullin e përshkuar nga reflekset
e reklamave të qyteteve të mëdha jashtë
shtetit. Sa kishte treguar Diana atë ditë
për bulevardet e mëdha, dritat, restorantet,
dancingjet. Diana kishte qenë në ato lokale
kishte vallëzuar, kishta dalë për krahu
me djem. Po sepse i vinte rëndë Stelës
që ta pyeste me hollësi.
-Po ti? - ja preu mendimet e motra, - a ke ndonjë
djalë?
-Jo, - u përgjigj Stela.
Ato prapë vështruan njëra-tjetrën
në sy. Sytë e Dianës shkëlqenin
si një dritare kujtimesh, kurse ato të Stelës
qenë të menduar, të përshkuar
nga kureshtja e jetës që s'e njihte. Sa
ishte rritur Stela! Jo, jo, ajo s'ishte aspak engjëll
dhe, si për të pohuar këtë mendim
të fundit të së motrës, papritur
Stela pyeti:
-Po ti Diana ke shëtitur me djem atje?
-Posi.
-Po ke dashuruar?
-Eh, si të them. Ndoshta më është
dukur. Po atje s'është si këtu. Çdo
vajzë ka shumë djem dhe çdo djalë,
gjithashtu. Një herë me njërin, një
herë me tjetrin... Prit pak, tani do të
të tregoj. - Diana u ngrit tërë gjallëri
që, më në fund, gjeti një njeri
që mund t'i tregonte jetën jashtë shtetit.
Ajo hapi një nga valixhet e saj dhe nxori një
çantë të zezë.
-E shikon këtë? Këtu janë telefonat
e të njohurve që kam, sipas emrave. Këtu
janë shënuar takimet, ja lexo.
Stela u afrua. Ishte një ditar në shkruar
në gjuhë të huaj.
-Po ta përkthej. E enjte 14, Roberti në
Metro "Orion". E shtunë 16, Viktori
përpara kafe "Mjellmës" etj.
Stela nguli sytë mbi ato emra të shkruara
pa kujdes dhe seç ndjeu në zemër.
Një fletë e vogël dhe sa jetë
e madhe. Si ishte vallë ajo metro "Orion"
apo kafe "Mjellma"? Sigurisht, atje në
metro "Orion" digjeshin drita të çuditshme
dhe njerëzit vraponin, vraponin. Dhe atje prisnin
djem duke pirë cigare. Ata prisnin vajzat e tyre.
Ato pastaj vinin dhe ata hidhnin cigaren poshtë.
Përdhe grumbulloheshin shumë cigare. Djemtë
gjithmonë pinë cigare kur presin. Për
çdo vajzë kishte aq bishta cigaresh për
tokë. Pastaj të gjithë iknin dhe përdhe
zbardhnin bishtat e cigareve.
-Më trego dhe fotografi.
-Tani.
Diana hapi një çantë tjetër.
Një grusht zarfesh e fletësh shkruar në
gjuhë të huaja. Pastaj fotografitë.
Stela i shikoi me rradhë, duke ndjerë në
shpirt një dhembje të fshehtë.
-Sa i bukur ky djali!
-Ah, ky më telefononte gjithmonë në
mesnatë. Më zgjonte nga gjumi. Sa budalla!
-Po këtu, ku jeni?
-Në pyll jashtë qytetit. Na la treni elektrik.
Atje kaluam natën
Stela vështronte vjedhurazi të motrën.
Ajo nuk guxonte të pyeste, por, më në
fund, vendosi:
-Diana, po ti... me ndonjërin prej tyre ke pasur
marrëdhënie të ngushta?
Të dyja motrat u vështruan prapë sy
ndër sy. Sytë e Dianës kishin një
zjarrmi të çuditshme.
-Ti më pyet jam vajzë apo jo?
Stelës seç iu drodh në zemër.
Sa e guximshme ishte Diana. Ajo deshi të pyeste
pikërisht këtë, por s'mundi as ta mendonte,
bile, kaq zhveshur.
-Po, - pohoi me drojtje Stela.
Diana uli pak sytë, duke trazuar mekanikisht
fotografitë. Stela u pendua që pyeti. Por
tani ishte vonë. E shkreta Dianë, si i uli
sytë.
Diana psherëtiu e lumtur me një buzëqeshje
turpërisht ironike.
-Jo, unë s'jam vajzë.
Stelës në çast iu duk sikur një
aparat magjik ia largoi dhe ia veshi me mjegull motrën
e saj. Ajo s'ishte vajzë. Diana, motra e dashur,
sa e huaj u bë befas për të. Stela
deshi të ndalte diçka, por kjo diçka
ishte bërë dhe ajo s'mund të ndalte
asgjë.
-Stela, ç'më shikon kështu? - Diana
i përkëdheli flokët e valëzuar
e të rëndë. - Ti nuk më do më?
Fol, ti s'më do më?
Stela e shikonte me sy të hutuar, të zbrazur.
Kishte keqardhje, trishtim apo zili në sytë
e së motrës? Diana nuk kuptonte dot.
-Jo, Diana, asgjë, - u përgjigj si e humbur
vajza.
Nga kati i tretë u dëgjuan tingujt e magnetofonit.
Një ritëm rok-en-rolli dhe një grua
që këndonte me një zë si jehonë.
-Shkojmë të dëgjojmë muzikë,
tha Diana, - se më ka marrë malli për
një danc. E njeh, Dorian Gej këndon.
-Jo, - tha Stela, - Mamaja s'më lë.
-Ama dhe ti, ç'hyn mamaja këtu?
Sa kishte ndryshuar Diana, sa e guximshme ishte bërë
Diana. Kjo Diana, motra e saj.
Të dy motrat po bëheshin gati të trokisnin
në derën e qiraxhiut, kur magnetofoni befas
heshti.
-Ptu, t'i ... nënën, shiriti u këput,
- u dëgjua zëri i Gjonit. Ato të dyja
nuk deshën të hynin në këtë
qetësi. Dy të tjerë seç bisedonin.
-Sidoqoftë, kurrë s'pranoj që respekti
ndaj letërsisë dhe popullit tim është
një paragjykim.
-Ore, të mbushet koka ty, ne jemi njerëz
të shekullit njëzet, shekullit atomik, pushtojmë
hënën, rrëzojmë yjet, ne duhet
ta shtypim moralin e vjetër. Si ka thënë
Migjeni:
Ne të birtë e shekullit të ri,
që plakun e lamë në "shejtnin"
e tij.
Magnetofoni buçiti duke mbytur zërat.
Motrat hynë. U prezantuan. U ulën. Djemtë
e rinj përnjëherë u gjallëruan.
Gjoni dukej i lumtur. Ai vuri tangon për të
vallëzuar dhe mori Dianën, duke mos guxuar
të merrte Stelën. Sa ia kishte turbulluar
përfytyrimin këto net kjo studente e ardhur
nga vise të largëta, për të cilat
digjej zemra e tij. Ata menjëherë zbuluan
te njëri-tjetri patosin që i bashkonte :
etja për botën e madhe dhe përçmimi
për provincën. Por, ndërsa Diana do
të ishte pas dy javësh përsëri
jashtë shtetit, ai i mjeri do të mbetej
atje.
Ndërsa vallëzonte e bisedonte me Dianën,
Gjoni dy herë i poqi sytë me Stelën.
Ajo se si i dukej sonte, e rritur, serioze dhe e menduar.
Tangon tjetër Gjoni mori Stelën. Hera e
parë që vallëzonte me të. Eugjeni
mori Dianën. Mentori buzëqeshte filozofikisht.
Diana vallëzonte shumë ngjitur. Gjoni e
afroi pak Stelën, sa i ndjeu aromën e flokëve.
Ajo nuk kundërshtoi, përkundrazi e hapi
pak krahun që ai të kishte mundësi
ta kapte më mirë nga beli. Gjoni mundohej
ta vështronte në sy, por fytyrat e tyre
qenë shumë pranë. Vetëm afër
fundit Stela i ngriti pak sytë. Gjoni ndjeu në
zemër një furi të ngrohtë, sikur
dikush i hapi një rubinet avulli të nxehtë.
Pastaj Gjoni me Dianën kërcyen një
mambo. Stela shikonte me admirim lëvizjet e tyre.
Sa shkojnë me njëri-tjetrin, mendoi dhe
një pikëllim i mbushi zemrën. Diana
ishte nxehur nga muzika. Ajo kishte pothuaj një
muaj që nuk kishte takuar asnjë mashkull.
Ulërima e saksofonit i zgjonte të gjitha
dëshirat në trupin e saj të ri dhe
të bukur. Sa e rrezikshme është Diana,
mendoi Stela me një frikë të pakuptuar
në zemër. Si vështronte ajo, si lëvizte.
Edhe Gjoni ishte nxehur. Ai nuk e vështronte
më Stelën. Frika në zemrën e Stelës
u kthye në xhelozi ndaj së motrës.
Po pse Gjoni që e vështronte gjithmonë
në sy, i kthente tani kryet? Edhe ta vështronte,
tani ajo nuk do t'i hiqte më sytë, veç
ta shikonte. Më mirë të mos kishin
ardhur fare dhe Diana nuk do të ishte njohur
me të. Megjithatë, asaj nuk i interesonte
kjo punë. Pse ç'ishte Gjoni për të?
Profesor dhe asgjë tjetër. Po, po kështu
ishte. Le të buzëqeshte Diana sa të
donte. Ç'punë kishte Stela? Diana vajzë
e tillë u bë, e shthurur, oh, si s'ka turp
kjo motra e saj.
Muzika e xhazit sikur i rrihte me kopan mendimet e
Stelës, duke i përplasur nga një mur
në tjetrin, duke i kapur prej flokësh, prapë
duke i ngritur në tavan dhe prapë duke i
përplasur në dysheme.
Diana e dridhte trupin si gjarpër. Eugjeni thërriste
"Jepi!" herë pas here. Mentori prapë
buzëqeshi. Sa kërcisnin takat e Dianës!
Një sorrë qëndroi te pezuli i dritares.
Xhamat qenë veshur avull dhe sorra nuk dukej
qartë. Në librin e këndimit të
klasës IV fillore kishte një vizatim, ku
një harabel çukiste jashtë dritares.
Se si iu kujtua kjo Stelës papritur. Sa larg
ju duk ajo kohë. Tani sorra s'dukej më pas
xhamit. Diana qe mbytur në djersë. Çudi
si nuk i thyheshin takat. Ajo po qullej. Dhe vështrimin
sikur e kishte të djersitur. Sa gjë e shëmtuar
është djersa, mendoi Stela. Ajo e urrente
djersën. Asaj iu kujtuar një frazë
nga libri i historisë: "normandët e
fitonin me gjak atë që mund ta fitonin me
djersë". Sorra u ul prapë te dritarja.
Jashtë qe ftohtë dhe asgjë s'të
kujtonte djersën. Sikur takat e Dianës të
mos ishin çeke, ato tani do të thyheshin.
Më mirë që takat mos të ishin
çeke. Vetëm mos të përdridhte
këmbën, kur të thyheshin. Jo, jo, këmbën
s'duhet ta përdridhte.
Befas hyri nëna. Ajo shkuli faqet kur pa Dianën
që kërcente në atë mënyrë.
Atë mbrëmje kjo u bë shkak për
grindje familjare. Diana nuk deshi t'u lëshonte
udhë prindërve në asnjë mënyrë.
Ajo fliste me ca idera që i thernin si thika
të ftohta pleqtë e shkretë.
-Pu-pu, na u prish vajza, - murmuriste nëna pas
çdo pauze. - Të thashë, burrë
ziu, atëherë që të mos ta dërgojmë
në atë Evropë të nëmur. Pu-pu,
na iku vajza! Po ai goxha djalë si s'kish turp
që hidhej sikur i kishte hyrë një krimb
në b.... Ua, ua, ua, është edhe dhaskal,
ç'mësues, dhaskal përmbysuri është
ai.
Atë natë dhe më vonë, kur Diana
hapte bisedë për Gjonin, Stela dëgjonte
me nervozizëm dhe ishte e paqetë gjersa
biseda mbyllej përsëri.
Vonë fjetën atë natë të zotët
e shtëpisë. Të dy motrat ranë
të flinin bashkë, si zakonisht, në
krevatin dopio.
-Stela!
-Ti më more tërë kuvertën.
-Tërhiqe vetë.
-Ti ç'ke kështu? Mos je e sëmurë?
-Jo.
Fëshfërinë çarçafët
dhe një palë flokë u fërkuan mbi
jastëk.
-Diana!
-Hë.
-Ç'ndjen kur puthesh?
-Uh ti, fëmijë!
-Më thuaj.
-Ç'të të them. Po ja ndjen diçka
të çmbël si bonbone.
-Ti tallesh. Mua më duket se kur puthesh nuk
ke qejf të hash.
-E vërtetë.
-Po pse psherëtive?
-Unë, jo... kot.
-Diana!
-Hë, ç'ke. Fli tani.
-Po kur... ç'ndjen?
-Dëgjo Stela. Kurrë s'duhet ta bësh
atë. Morre vesh? Kurrë. Do të pendohesh
tërë jetën pastaj. Dëgjon?
-...
-Dhe tani fli. Mua po më mbyllen sytë. Natën
e mirë.
-Natën e mirë!
Pas pak Diana fjeti. Në dhomë ishte errësirë
dhe qetësi e plotë. Dëgjohej vetëm
gërhitja e lehtë e gjyshes dhe tiktaku i
orës së vjetër. Stela kishte të
nxehtë, i dhimbte koka. Mundohej të flinte,
por s'mundte. I dukej sikur në tru i shtypej
një turmë mendimesh, që përpiqeshin
të dilnin si nga një portë e ngushtë,
por nuk mundnin. O Zot, sa shumë mendime, dhe
sa të palidhura dhe ç'budallallëqe!
Po a nuk mundte të mos mendonte asgjë? Jo.
Ca fiksime pa kuptim i nguleshin si gozhdë dhe
s'i shqiteshin. Ndonjë gjysmë vargu dy nota
të një melodie, fraza pa lidhje. Tamam sikur
ia ngulte njeri me çekan. Sa shumë gozhdë.
Dhe sa shponin. Gozhdë të rënda.
Duke u kthyer sa nga një krah në tjetrin,
kofshët e saj prekën ato të së
motrës, që flinte në shpinë. Ah,
ja kush e bezdiste, trupi gjysmëlakuriq i së
motrës, që shtrihej i ngrohtë dhe i
zbuluar pranë saj. Ah, ky trup ishte për
Stelën misterioz. Në këtë trup
të bardhë e të lëmuar s'kishte
vend që të mos qe përkëdhelur
nga duar mashkulli. Kushedi sa herë ishte shtrirë
kështu Diana, lakuriq, me djem të huaj në
krevat. Fantazia e çmendur e Stelës me
një shpejtësi të rrufeshme krijoi përnjëherësh
dhjetëra përfytyrime meshkujsh, që
i përkëdhelnin të motrën e zhveshur.
Stela vetvetiu u tërhoq pak sikur të trembej
se mos ato hije, që përfytyrimi i saj vizatonte,
e preknin dhe atë me duart e tyre të ashpra
prej djemsh... Ta preknin, ta përkëdhelnin,
ta shtrëngonin fort... Ajo ndjeu një valë
të ngrohtë t'i ngjitej në trup dhe
u kthye përmbys për t'u qetësuar ca.
Ajo kishte dëgjuar se vajzat ktheheshin përmbys
kur i trembeshin vetes.
Tang, tang, tang.
Ora ra tre pas mesnate.
