Asnjë kokë përkulur
Se ja rrëxoni lisat
Asnjë gjëmë mësa guri
Se ja shembni majet
Asnjë lot asnjë
Se ja shteroni krojet
Në sytë e tij vetëm
Harroi prendimin dita
Ç'mendim i vrugët
Ç'mendim i ftohtë ndër vetulla
Lum ky çfarë vdekje
----------------------------------------------
Fjala është për një poezi-portret,
portret i pamjes së jashtme dhe i botës
së brendshme të malësorit - rugovas
(Rugova është vendlindja e poetit). Përmes
vargjeve me gjuhë eliptike, përshkruhet
çasti i vdekjes së tij, duke nënvizuar
disa tipare karakteristike të tij sa qe gjallë.
Mbi të gjitha shquhet krenaria, qëndrueshmëria
jetike, pastërtia dhe bukuria e jashtme e shpirtit.
Po të tillë malësori e ka dhe vdekjen,
të tillë la bëjnë dhe përcjelljen
e fundit bashkëvendasit, pa gjëmë e
pa vaj, për të mos ia lënduar madhështinë
karakterit të tij. Nga ana tjetër malësori
identifikohet me vetë vendin ku lindi, me malësinë
si dhe kthehet në figurë simbol. Ai s'ka
tipare të veçanta, dhe për poetin
nuk ka nevojë t'i paraqesë ato. Poeti ka
një qëllim final. Malësori është
një shkëmb i vendlindjes së tij, por
një shkëmb me shpirt. Më shumë
se sa personifikohet figura e tij, metaforizohet.
Forca e tij bëhet më njerëzore nëpërmjet
flalëve kyçe që përdor poeti
si loti, kroi, perëndimi. Nëpërmjet
tyre çasti i vdekjes bëhet shumë
njerëzor dhe prekës. Poeti i magjepsur nga
kjo pamje ndien përbrenda se kështu do ta
kishte dëshiruar dhe vetë vdekjen.
-------------------------------------------
