Azem Shkreli është një
nga lirikët më modernë në llojin
e poezisë patriotike. Nuk ka eufori në atë
poezi, as përbetime e dëshmi atdhetarizmi
që, në këtë fund shekulli janë
aq me tepricë në poezinë tonë.
Brenda këtij harku tematik poeti me guxim denoncon
cenet dhe veset shqiptare, dje dhe sot, duke e ruajtur
besimin në substancën e shëndoshë
të qenies. Ndjenja e atdhedashurisë shtrihet
gati në tërësinë e veprës
poetike të Azem Shkrelit. Ajo dallohet thekshëm
tek frymëzimet poetike të ngjizura nga drama
kosovare dhe shqiptare, sidomos të viteve nëntëdhjetë.
Në këtë tematikë sidomos shquhen
dy veprat e fundit të poetit, "Lirikë
me shi" dhe "Zogj dhe gurë". Nga
tërësia e vargjeve atdhetare reflektohet
një urti e thithur nga e kaluara, nga tradita
dhe lashtësia historike, nga bota shpirtërore
kolektive, që i sfidon krizat aktuale morale
dhe shpirtërore të shqiptarëve.
Si poezi atdhetare, pjesërisht mund të konsiderohen
edhe ato përsiatëse, të llojit "Meshë"
apo "Dhiatë e re". Tek e para përmes
një loje fjalësh që, vetëm duke
i ndërruar vendet, tek tri vargjet e poezisë,
shquhet zëri, në frymë biblike, i vendosur,
i prerë në mbrojtje të Dheut dhe qëndrimi
shpirtëror e intelektual i poetit ndaj tij. Ajo
që e dallon poetin nga shumica e autorëve
të lirikës patrioktike aktualisht është
ndjenja ndaj fjalës dhe e shqiptimit poetik të
përmbajtur në emocione; është
ndjenja e masës, ndjenja për të mos
u rrëmbyer nga brohoritja kolektive në çastet
dramatike për fatin e kombit, siç janë
vitet nëntëdhjetë. Këto tipare
sidomos shquhen tek vëllimi i parafundit i poetit
"Lirikë me shi". Në këtë
kontekst, do të veçojmë poezinë
e poetit të lënë në dorëshkrim
e që lidhet me ngjarjet e pranverës shqiptare
të vitit 1997: "Këngë e turpshme".
Cikli i kësaj lirike, në këtë
përzgjedhje prezantohet me poezitë "Psalm
për Kosovën", "Origjina",
"Arkeologji", "Meshë", "Sogje",
"Zgjim", "Motiv optimist", "Ndërtimi
i kullës", të cilat dallohen për
shtresime të rralla gjuhësore e poetike.
