Sikur erdhën, panë e bënë
e shkuan
Do bjerë edhe mbi ne njëherë këmbona
Vinë të etur tjerë. Njësoi afshëm
duan
S'jemi ne. Por nuk mungon e jona
Thot njeriu dhe zbret i urtë ndër bimë
Djalli e di se në ç'vend u poqën
të parat
Pemë të mendimit të mirë. Me urtinë
E kësaj dhjate ne stërpikim arat
Shollit të ditës s'i duhet spermë
komete
Ky lloj Shën Njeriu don bibël të re
Një fe tjetër. Fe besimi në vete
Amen. Koha jonë s'guxon të kohosh pa ne
---------------------------------------------------
Kjo poezi brenda tri katrenave të rimuara artikulon
një mozaik refleksesh mendore dhe emocionale.
Këtu rrezaton ideja e vazhdimësisë
së vlerave njerëzore, si dhe prania e tyre
në përjetshmëri: S'jemi ne (nuk do
të jemi ne një ditë) thotë poeti;
por nuk mungon e jona (nuk do të mungojë),
pra fjala është për veprat, bëmat
njerëzore. Por vepra e madhe nuk mund të
lindë përnjëherë dhe aq më
tepër në boshësi. Vepra e madhe ka
një lidhje sinonimike me mendimin e mirë,
i cili dhe ai arrihet shkallë-shkallë, ngjizet
ashtu i mirë që në embrion dhe zhvillohet
vit pas viti, shekull pas shekulli, epokë pas
epoke. Poeti kalon madje dhe në një mendim
tejet të guximshëm. Ai mohon biblën
(të kaluarën) në emër të
së tashmes, e cila domosdoshmërisht kërkon
një koncept të ri, një mënyrë
jetese të re. Po ky mohim nuk është
absolut, por një urë që lidh të
tria kohët njerëzore dhe universale: të
shkuarën, të tashmen, të ardhmen. Poezia
mbyllet me një përbetim solemn (paçka
se ka brenda farën e kërcënimit), Koha
jonë s'guxon të kohosh pa ne ... Dhe nënvetëdijshëm
lind
pyetja: Apo ne do ta lemë kohën të
na shkasë nga duart ?.
----------------------------------------------------
