Kur në flakë të qiririt
zë mendonem net-për-net
Dh'e ndjej shpirtin e kulluar nëpër dritën
që më tret
Prej skëterrës se pa matë më del
bot' e ëndërruar,
vetëm ti, o im-e dashur net-për-net më
rri larguar
Po çdo ëndërr që më shfaqet
prej skëterrës së pafund
çdo mendim i llaftaruar që më dhemb
e më përtund,
Duke rënë prej së lartash posi pikë
zemërate
T'i përshkohet për-së-thelli bukuris'
së qenies sate.
T'i përshkohet mes-për-mesi dlirësis'
së shpirit tënd,
Ta merr pamjen e fytyrës, bëhet shkronjëz
e kuvend.
Ai del prej shkretëtire ment' e mi të m'i
stolisë
E ka tingull llaftarie, ka verbimin e magjisë,
Ndrin i kthjellët e i pastër si pasqyrëz'
e një kroj
Pa nëm fytyrën tënde ta vështroj...
nuk ta vështroj...
O! fytyr' e vjershëruar që më mbush
me dëshërime!
Q'i fal gaz përjetësie dashuris' së
zemrës sime!
Që më bën kur ment' e mia regëtijnë
varg e varg
Të të ndjej aq fare pranë, të
më jesh aq shumë larg...
