Lasgush Poradeci

 

 


 

Ku vemi Shpesh

Në zemër t'ënde vetëm unë,
Në zemër t'ime vetëm ti,
dhe jashtë bota fjalëtare,
Dhe jashtë syri plot zili.

Dh'ashtu filluam përngahera
Një vetësi plot ëmbëlsi,
Të mos na shohë syr'i botës,
Mos na zemrosh, moj njerëzi.

Dhe ikm' e ikmë gjith-më largë,
Dyke kërkuar pak liri,
Që me t'u ndezur flak'e ditës,
Gjer më të mugëtit të zi;

Gjer në mesnatë-e pasmesnate,
Oh! E pangopur e arrati!
Un' hijerënd' e mvrerësuar,
Ti buzëndritur në stoli.

Nër ato male shtat-mëdhaja,
Nër ata pyje me fshehtësi,
N'ato mburima lozonjare,
N'ata shkëmbenj plot llaftari;

Ku fryn një erë pastërtije,
E vetëtin një bukuri,
E ritet malli posi deti,
E ndizet zemëra në gji;

Ku nuku duket asnjeri,
Ku vemi shpesh veç un'e ti
Ku djeg si zjarr, moj dashuri!
Ku ndrin si yll, moj perëndi!


1899 - 1987

Jeta dhe Vepra

Hyrje

Analiza

Poradeci
Dimër
Malli
Shpirtit
Syt' e lumtur
Je ulur fort
Dora jote ledhatarja
Pamja
Përse të dua
Zemra
Durimi
Gremina
Vdekja e Noisit
Ç'u mbush mali
Lodra e Dashurisë
Kujtimi
Mitrush Kutelit
Dëgjimi i zemrës
Ku vemi shpesh
Ku shtrohet vala
Sytë e tu vetëtimtarët
Vallja e Yjve
Kur të më jesh e zemëruar
Gjarpërushja
Kush ta fali Bukurinë
E mora shoqezën përkrah
Kur në flakë