Pas vdekjes së saj, i fejuari,
Hemoni vret veten.
Lajmëtari:
"Hemoni u vra, jo prej dore t'huaj".
KORI:
"Vet' e vrau veten, apo dor'e t'et?".
LAJMETARI:
"Vet'e vrau veten, se ish zemëruar/ kundër
atit tij për vrasjen e vajzës".
E ëma, Eridika, kur merr vesh këtë
lajm të kobshëm, vret edhe ajo veten. Kreonti,
i goditur nga tërë këto mjerime që
i ranë mbi krye i dërmuar shpirtërisht,
mallkon fatin e tij dhe kërkon vdekjen.
KREONTI
Merrmëni,
hidhmëni!
Jam njeri
që s'vlej gjë.
I mjeri unë!
Unë pa dashje
të dy ju vrava;
Ty biri im, ti grua ime!
I mjeri unë!
S'di nga të kthehem
të gjitha ç'kisha
m'iknë prej duarsh!
Një fat i keq
më ra në kokë!
Tragjedia mbyllet me një mendim të mençur
të korit, që sintetizon kuptimin e veprës:
KORI
Gjëja më e parë për të qen'
i lumtur
është vërtetë urtia. Hyjtë
dhe hyjnorët
duhen respektuar fjalët e mëdha
me plagët e rënda q'i sjellin krenarit
ia mësojn' urtin, po në pleqëri.
