Terri u derdh, e një rrigë
e praruar e rrezëve të hënës e
lau kreshtën e malit, luginën dhe u ngrit
poshtë, atje mbi syprinën e lëmuar
të lumit që rimon buzët dredharake
të fushës. Çdo gjë është
lidhur e shtrënguar mirë e mirë nga
penjtë e qetësisë, nga penjtë
e kësaj heshtjeje, e cila është e rëndë,
e palëvizshme. Edhe qyqja hesht. As bulku nuk
dëgjohet. Çdo gjë është
strukur në vetvete, është mbyllur e
kygur në therrën e gjumit.
E lart, atje lart nëpër hapësirën
e kupës së qiellit, një yll noton duke
lënë mbas vetes një hark të gjatë
vezullues.
Një klithmë u dëgjua!
Korbi krokati.
E penjtë e qetësisë u prenë si
me shpatë.
Lisat e gjatë, që duken si fantazma të
trishtueshme, shushuruan. Edhe qyqja kukati tri herë.
As bulku nuk mbeti pa lëshuar zë.
Kurse hëna ndali rigën e praruar të
rrezeve të veta. Ajo u fsheh mbas një reje
me skaje të grisura. Nuk desh të shihte
krimin, nuk desh të përlyhej nga pikat e
gjakut që i lëshonte prerja e korbit.
Një hije, si hije vdekjeje, kaploi vendin.
---------------------------------------------------
Edhe në këtë prozë poetike detajet
janë të gjitha simbole. Është
viti i terrorit që policia serbe ushtronte mbi
popullatën shqiptare në emër të
"mbledhjes" së armëve. Është
koha e shpërnguljes me dhunë të shqiptarëve
prej trojeve të vera, koha e krimeve të
shumta mbi Kosovën. Në këtë natë
të gjatë kosovare A. Pashku rrëfen
përmes gjuhës ezopike: nata, korbi, krokatja
etj. Dëshmitarët "flasin" secili
me gjuhën e vet... Dhe brenda "kaq pak hapësire"
shkrimtari arrin të artikulojë e të
portretizojë rrënqethshëm terrorin
dhe krimin jo vetëm në Kosovë, por
të arrijë në një shkallë
të lartë përgjithësimi.
Bota është mbushur me dhunë dbe urretje,
si duhet të shpëtojmë nga kjo?!, duket
sikur klith shkrimtari.
