Vetat: Pushteti, Dhuna, Hefesti, Prometeu,
Kori i nimfave Oqeanide, Oqeani, Ioja, Hermesi
Vepra fillon me Prologun, ku na shfaqen së pari
Hefesti, Pushteti dhe Dhuna, të cilët kanë
sjellë Prometeun të lidhur në pranga.
Për ta mbërthyer te një shkëmb
i thepisur është ngarkuar Hefesi, perëndia
e zjarrit dhe farkëtarisë. Urdhërin
e rreptë të Zeusit, siç thotë
ai, e ka të rëndë ta zbatojë.
PROLOGU
PUSHTETI
Arritëm te më i largëti, cep'i dheut,
këtu, në malet e Skithis(2) së shkretë
ku këmba e njeriut nuk shkeli kurrë.
Tani, Hefest, ti duhet të zbatosh
atë që do yt atë; e mbërthe
Këtë rrebel mbi shkëmin e thepisur,
aty shpejt lidhe me vargonj të fortë
e të pathyeshëm. Ai ta vodhi zjarrin,
burimin e cdo mjeshtrie, stolinë tënde
plot me shkëlqim dhe njerëzve ua dha.
Për një mëkat të tille atë
hyjnitë
do ta ndëshkojnë rreptë; të mësojë
si tiranisë së Zeusit t'i përulet
dhe dashurinë për njeriun ta harrojë!
HEFESTI
Ja dy, Pushet e Dhunë, e kryen punën.
Të rreptin urdhër Zeusit ia zbatuat.
Po unë, vallë, a do të guxoj
këtë hyjni, gjini e soj të afërt,
mbi shkëmbin, që e rrahin pa pushim
stuhitë e shqotat, ta mbërthej?
O zemër, bëhu trime, që vullnetin
e rreptë të tim eti ta zbatoj!
(Prometeut)
O bir i mençur i Temidës s'drejtë,
pa dashjen time, për të keqen tënde.
Do të mbërthej në këtë shkëmb
të shkretë,
ku as fytyrë, as fjalë prej njeriu
nuk do dëgjosh, nuk do shikosh, ku dielli
lëkurën krejt do ta përcëllojë.
I lumtur do të jesh, kur dritën e ditës
me gunë të larme nata do mbulojë,
kur brymën dielli prap' n'agim do shkrijë,
mundimi i përjetshëm do të brejë,
se edhe s'të ka lindur shpëtimtari,
na dhe shpërblimin e njeridashjes sate!
Vet' zot, përbuze zemërimn e rëndë
te hyejve të tjerë, kur ti njerëzve
u dhe me shumë nga ç'e meritonin,
mbi shkëmb të shkretë roje do qëndrosh,
pa thyer gjunjët, sytë pa i mbyllur,
dhe mijëra ankime të përvajshme
ti erës krejt me kot do t'i drejtosh,
se Zeusi s'ka mëshirë e kurrë nuk zbutet
i ashpër është çdo sundimtar
i ri.
PUSHTETI
Hej, c'pret? Për të pse po tregon mëshirë?
Nuk e urren një hyjni që gjithë
hyjnitë nuk e shohin dot me sy?
Thesarin tënd ai njerëzve ua dha!
………………………………….
HEFESI
Gjithnjë ke qënë zemërgur, i ashpërt.
PUSHTETI
Aherë luaji duart! Mbërthe rebelin
në pranga, të shohë yt atë që
s'rri kot!
HEFESI
Veshtor, ja, gati krejt i kam prangat,
PUSHTETI
Në duar t'ia shkosh! Cekiçin ngri, godit.
Godit më fort! Në shkëmb mbërthe
keqbërësin!
………………………………….
PUSHTETI
Tani pa merre shufrën majëmprehtë
dhe tepërtej në kraharor t'ia ngulësh!
HEFESI
Medet, për vuajtjet e tua qaj, Promete!
PUSHTETI
U squlle! Qan për një armik të Zeusit?
Shiko mos derdhësh lotët ti për veten!
…………………………………..
HEFESI
Cdo gjë u krye bukur fort dhe lehtë.
…………………………….
PUSHTETI
(Prometeut)
Tani shit mend po deshe dhe shko vidh
thesarët e hyjnive për të vdekshmit!
Të shohim , do të të ndihmojnë
njerëzit
për të shpëtuar nga vuajtjet? Ty më
kot
parashikues - mentar hyjnit' të quajnë.
Parashiko tani shpëtimin tënd!
(Largohen, Hefesti, Pushteti dhe Dhuna)
Prometeu
(I mbërthyer në pranga)
Etër qiellore dhe erë krahëshpejtë,
o ju, burime lumenjsh të rrëmbyer,
hare plot drit' e dallgëve të detit.
Ti mëmë tokë dhe ti disk i diellit
që sheh cdo gjë - juve po ju thëras!
Pa shihni, shihni ju një perëndi
se ç'po pëson nga prëndit' e tjera!
Vështroni ç'poshtërim po më
bëjnë!
Ja, unë do të vuaj kështu për
shekuj,
me radhë, miliarda - miliarda shekuj.
Se zot' i ri(3) i hyjeve të lumë
më vu në pranga plot me turp. Medet!
Për vuajtjet sot po ulërij
dhe për mundimet që më vijnë nesër,
mjerimet, vall' a kanë një fund për
mua?
Por, jo? C'po flas kështu, kur fare mirë
të ardhmen un' e di që më përpara?
Asnjë mjerim s'më vjen krejt papandehur
dhe duhet lehtë shortin ta duroj,
e di, nuk mposhtet forc' e fatit kurrë!
por as të flas e as të hesht nuk mundem
për shortin tim, i heq këto mundime
se vodha zjarrin, fshehur në kallam.
Dhe njerëzve ua dhash' si dhuratë
të çmuar q'u bë për ta mësues
i arteve,
i çdo mjeshtërie e mjet për të
jetuar.
Ja, për këtë mëkat nën qiell
të hapur
në pranga me mbërthyen. Ah, un' i mjeri!
……………………………….
Vështromëni, pra, mua një zot,
në pranga të mbërthyer, fatkeq,
por veç krenar armik i Zeusit
dhe i të gjitha perëndive
që kërrusin qafën para tij!
Dhe vetëm sepse njerëzit desha
tej masës. Oh, i mjeri une!
