Prometeu i tregon Korit të Oqeanideve
se do të vijë një ditë kur Zeusi
do të përmbyset. Ato nuk mund të përfytyrojnë
një gjë të tillë: S'ke frike që
lëshon të tilla fjalë? Prometeu që
e ndjen se Kori trembet para tiranisë së
Zeusit, me ironi i thotë që le t'i lutet
e le ta lajkatojë Zeusin tani që ka pushtet,
kurse sa për vete: … për asgjë s'çaj
kokën, aq me pak për Zeusin.
Në këto e sipër vjen Hermesi, që
kërkon t'i shkëpusë heroit të
fshehtën për të ardhmen e Zeusit. Ky
është shërbëtori më servil
dhe më i pamëshirshëm i tiranit.
HERMESI
Me ty, o dhelpër, tallës e përbuzës,
me ty, o tradhtar i perëdive,
me ty, që pasurove njerëzit e vdekshëm,
me ty, hajdut i zjarrit të hyjnive,
me ty po flas! Im at' i madh kryezot
në qiell, të urdhëron çdo gjë
që llape
për dasmën, që do ta rrëzoj nga
froni,
shpejt t'ia tregosh haptazi, pa fshehur gjë.
Fol qartë, Promete dhe pa enigma!
Mos më shtrëngo të bëj dy herë
rrugën.
Nuk zbutet Zeusi me kokëfortësi!
PROMETEU
Sa fort i shkokërka një gju' e lartë
prej mburraveci një lakejeje të bindur
të Perëndive! Eh, t'rinj në moshë,
të rinj' e në pushtet, mos ju pandehni
sa tërë jetën e jetës pa trazira
do të banoni në pallat qiellor?
S'i patë dy tiranët e tjerë
se si u rrokullisën posht' nga froni?
Do shoh si përmbyset dhe të tretin.
ai që sundon tani në qiell do bjerë
me shpejt dhe më me turp sesa të tjerët.
Mos vall' kujton se trembem dhe përulem
përpara hyjve të tu të rinj?
Shiko se po gabon. S'më njihke mirë!
Vër majat nga ke thembrat! Mbathja shpejt
nga erdhe! Kjo është përgjigja ime,
mos prit më shumë. Nuk të them asgjë.
Hermesi përdor të gjitha mënyrat për
t'ia arritur qëllimit të tij, duke përsëritur
kërcënimin dhe hipokrizinë. Edhe Kori
i Oqeanideve, të cilat vërtet e mëshirojnë
heroin, o e quajnë gabim veprën e tij, e
këshillojnë të bindet:
PROMETEU
Cdo gjë që tha ky lajmëtar
e dija mirë, e parashihja,
por si armik të të trajtojë
armiku, s'është aspak për turp.
Hë, përvëloni me zjarr rrufesh,
me vetëtim, shkrep, qëllomë!
Me zhurmë, britma dhe potere
ti tok' e qiell tmerr tronditi,
me bubullimë, er' e shqotë,
tallaze të egër, uturime,
ti ajër, tok' e det e shtilli,
mbi yje shtjella marrt' përpjetë.
Dhe në skëterrë trupin hidhma,
m'u në Tartar, mu në humnerë.
Në ferr të zi si trup të vdekur
me dorën hekur, fat, vërtitem!
Por vetëm trupin tim të mjerë,
se kurrë, kurrë un' nuk vdes!
HERMESI
Nga dëshpërimi flet përçart,
urrejtj' e zezë e zemërimi.
Mbërthyer nga tmerr përmbi shkëmbinj
s'e mbyllka gojën i shkalluari.
I lirë ky sikur të ishte
ku mendj' e shthurrur kish arrirë?
Por ju, që keq ju vjen për të,
largohuni shpejt nga ky vend;
që mendja juaj mos të shakallojë,
kur të godas' rrufe e zeusit!
Me fjalët e Prometeut bëhet gjithnjë
e më e qartë qëndresa e tij titanike.
Hermesi mbasi është i bindur se nuk mund
të bëjë asgjë, i lajmëron
nimfat oqeanide të largohen që aty, që
mendja e tyre të mos shkalloj,. "Kur të
godasë rrufe e Zeusit".
Kori i Oqeanideve e quan vepër të ulët
të braktisë mikun në fatkeqësi.
KORI
Me mua flit me tjetër gjuhë
dhe mos më jep të tilla mend,
ato nuk zenë vend tek une!
Më the një fjalë fyese shumë!
Jo, kurrë nuk mund t'më shtysh
të bëj një poshtërsi të tillë!
Sepse jam gati un' gjithmonë
çdo short të zi me të ta vuaj.
Po , jam mësuar gjithë jetën
që pabesinë ta kem pështirë.
S'njoh unë ves më të shëmtuar,
më të poshtër, se tradhëtinë!
HERMESI
Por mos harroni çfar' ju thashë,
as mos mallkoni fatin tuaj,
kur dallgë dhembjesh t'u godasë,
mos u rropatni, as mos më thoni
se gjoja zeusi krejt pa pritur
ju pat qëlluar me flak' e zjarr.
Ju në humner' u hodhët vetë.
Vet' u gremisët në skëterrë.
Në befasi askush s'ju zuri,
pasi askush s'ju ngriti juve.
Me dashjen tuaj rrjetën endet,
në rrjet të fatit zunë veten.
Hermesi më në fund largohet. Prometeu po
e ndien se paralajmërimi i Hermesit po bëhet
realitet.
PROMETEU
S'qënkan fjalë boshe, se me të vërtetë
toka më rrëmet po trandet(9) e dridhet.
Oshëtijnë bubullimat me gjëmime,
gjarpërojnë rrufetë me vetëtima,
gjuhë flakë zigzag bëjnë nëpër
qiell,
flakërimat verbojnë do gjë përqark!
Era pluhurin rrugës ngre në ajër,
shqota ulërin, vërshëllen me lemeri!
Shotë me shqotë po përpalsen, po përleshen
tok' e qiell e çdo gjë u përie në
botë!(10)
ja, ç'furtunë dërgoi zeusi i tërbuar
për të më ndëshkuar, për
të më përkulur!
Shih, o mëmë tokë.
E nderura nënë,
shih eter i shenjtë
që më ndrite botën
skaj me skaj pështjell,
shihni si po vuaj
krejt pa pasur faj!
