Vjeshtë në natyrë dhe
vjeshtë ndër ftyra tona,
Afshon erë e mekun, lëngon i zymtë
dielli,
lëngon shpirt' i smum ndër krahnore tona,
dridhet jet' e vyshkun ndër gemba të një
plepi.
Ngjyrët e verdha lozin në vallen e fundme
(dëshirë e marrë e gjethve që
një nga një vdesin!)
Gëzimet, andjet tona, dëshirat e fundme
nëpër balta të vjeshtës një
nga një po shkelin.
Një lis pasqyrohet në lotin e qiellit,
tundet dhe përgjaket në pasion të viganit:
"Jetë! Jetë unë due!" - e
frymë merr prej fellit,
si stuhi shkyn ajrin... por në fund ia nis vajit.
Dhe m'at vaj bashkohet horizont' i mbytun
në mjegull përpise. Pemët degët
e lagun
me vaj i mshtjellin në lutje por kot! e dinë,
të fikun,
se nesër do vdesin... Vall! A ka shpëtim
ndokund?!
Mallëngjehet syni, mallëngjehet zemra
n'orën e vorresës, kur heshtin damaret,
e vorri inaltohet nën qiella ma t'epra
me klithëm dëshprimi që në dhimbë
të madhe zvarret.
Vjeshtë në natyrë dhe vjeshtë
ndër ftyra tona.
Rënkoni dëshirat fëmitë e jetës
së vafun;
rënkoni në zije, qani mbi kufoma,
që stolisin vjeshtën nëpër gemba
të thamun.
