Kënga XXIV
Në këtë këngë një atmosferë
thellësisht njerëzore krijon shqetësim
ndërmjet perëndive dhe veçanërisht
te njerëzit më të dashur të Hektorit
të vrarë, për fatin e tij të mëtejshëm.
Kënga me vajet dhe fillimin na njeh me mbarimin
e cremonive që u bënë për varrimin
e Patroklit dhe me gjendjen e rëndë psikologjike
të Akilit, të cilit s'i hiqet nga mendja
vdekja e mikut të tij.
………………………….
kur i kujtohej, rrëke i rridhnin lotët,
Vendi s'e zinte dhe herë në brinjë
sillej,
herë në brinjë tjetër, tash përmbys,
tash prapët.
pastaj flakrim në këmbë prej shtatit
ngrihej
e gjatë bregdetit endej si i shkalluar.
e, posa shkrepte drita e parë e Agimit
mbi valë e brigje, kuajt e shpejtë i mprehtë,
e prapa qerrit lidhte Hektor Priamidin,
dhe zvarrë e hiqte tri herë rreth muranës
se Menetiadit (18). Pastaj kthehej rishtas
brenda në çadër për të
prehur shtatin,
duke lënë t'vrarin shtrirë me fytyrë
n'pluhur.
Zeusi, i pezmatuar nga kjo pamje e dhembshme, dërgon
Tetidën (19), tek i biri, Akili, t'i thotë
t'i kthejë Priamit trupin e të birit. Po
në këtë kohë niset dhe Priami
dhe shkon tek Akili, të cilin mundohet ta zbutë
duke i kujtuar të atin.
