Me vdekjen e Kara Mahmutit mori fund
dhe autonomia që gëzoi Pashallëku i
Shodrës gjatë sundimit të tij. Pasardhësi
i Kara Mahmutit, Ibrahim Pashë Bushatlliu, nuk
kishte as energjinë dhe as synimet e vëllait
të vet. Ky përfaqësonte atë pjesë
të feudalëve shqiptarë që nuk
donin të shkëputeshin nga vartësia
e sulltanit turk. Si përfaqësues i këtyre
feudalëve gjysmë të turqizuar, ky ishte
treguar më se një herë kundërshtar
i politikës së Kara Mahmutit.
Qysh se erdhi në fuqi, Ibrahim Pasha ndoqi
politikën e besnikërisë dhe të
bindjes së plotë ndaj Portës së
Lartë. Krejt ndryshe nga i vëllai, ai u
bë një funksionar i zakonshëm i sulltanit.
Ai pranoi dhe i dërgoi Stambollit shumën
prej 1 milion groshësh për të shlyer
detyrimet e prapambetura që Kara Mahmuti nuk
i kishte derdhur në thesarin perandorak. Pastaj
Ibrahim Pasha u përpoq të shtypte me anën
e forcës përkrahësit politikës
së Kara Mahmutit që ndodheshin brenda dhe
jashtë pashallëkut. Për këtë
qëllim në vitet e parë të sundimit
të vet ai ndërmori një numër ekspeditash
kundër pashallarëve të Shqipërisë
së mesme. Si pasojë e kësaj politike,
përkrahësit e Kara Mahmutit u armiqësuan
më të dhe filluan të afroheshin me
Ali Pashë Tepelenën.
Duke u mbështetur te kleri fanatik Islam, ai
ndoqi ndaj pupullsive të krishtera politikën
tradicionale turke të diskriminimit fetar. Gjatë
sundimit të tij u përdor presioni për
të kthyer të krishterët në myslimanë.
Kjo shkaktoi pakënaqësinë e malsorëve
katolikë të Shkodrës. Nga rezerva të
konsiderueshme ushtarake që ishin për Kara
Mahmutin, malsorët u kthyen dalëngadalë
në një forcë ushtarake armike.
Me këtë politikë Ibrahim Pashë
Bushatliu fitoi besimin e plotë të sulltanit,
i cili më 1799 e gradoi vezir dhe më 1804
e emëroi vali të Rumelisë. Si vali,
Ibrahim Pasha i kreu shërbime të mëdha
sulltanit. Ai shkoi me ushtritë e veta në
Thraki e në Bullgari për të shtypur
kryengritjet e disa pashallarëve. Më 1806,
bashkë me valiun e Bosnjës në krye
të një ushtrie të madhe prej 40 mijë
vetësh shkoi në Serbi për të shtypur
kryengritjen çlirimtare të popullit serb.
Humbjet e mëdha që pësuan në Serbi
feudalët dhe ushtarët shqiptarë shkaktuan
grindje midis tyre dhe Ibrahim Pashës, largimin
e malsorëve mirditorë nga fronti dhe pastaj
disfatën e Ibrahim Pashës nga kryengritësit
serbë që e detyruan të kthehej në
Shkodër. Tërheqja nga fronti serb solli
zemërimin e sulltanit, i cili për paaftësi
e shkarkoi më 1807 nga detyra e valiut të
Rumelisë. Vitet 1807-1809, Ibrahim Pasha i kaloi
si një mytesarif i thjeshtë i sanxhakut
të Shkodrës. Më 1809 ai ndërmori
një ekspeditë kundër Tiranës për
të shtënë në dorë qytetin
që ishte zhytur në një luftë të
ashpër midis tarafit të Molla Beut dhe feudalit
Kapllan Pashë Toptanit. Por këtu, pas tri
ditë luftimesh pësoi një disfatë
të rëndë nga qytetarët tiranas.
Disfata e detyroi Ibrahim Pashën të kthehej
në Shkodër, ku pas pak kohe vdiq.
